دیگر ویژگى قرآن، جامع و کامل بودن آن است. جامعیت قرآن بدین معنا است که در تمامى ابعاد مربوط به شأن هدایت گرى انسان به سوى کمال و فلاح، تام و کامل بوده و هیچ گونه نقص و نارسایى درآن وجود ندارد و این یکى از ارکان تفسیر اهل بیت(علیهم السلام) بوده که در سخنان و تفسیر آن ها کاملا هویدا است. همان طور که حضرت على(علیه السلام) مى فرماید: «خداوند قرآن را براى شما فرو فرستاده، که بیان کننده همه چیز است، پیامبرش را چندان میان شما زنده نگه داشت تا دین خود را براى او و شما بدان گونه که در کتاب خود نازل کرده بود، و خودش مى پسندید، به کمال رساند و بر زبان او هر کار زیبا و ناپسند، بایسته ها و نبایسته ها را به شما ابلاغ کرد.[۱][۱]

و نیز امام صادق(علیه السلام) فرمود: «انّ اللهَ أنزَلَ فى القرآن تبیان کُلّ شىء حتى والله ما ترک اللهُ شیئاً یحتاج العباد إلیهِ إِلّا بیّنه للنّاس حتى لا یستطیعُ عبد یقول: لو کان هذا نزل فى القرآن، الّا و قد أنزل اللهُ فیه.[۱][۲]

[۱][۱]). نهج البلاغه، خطبه ۸۶٫

[۱][۲]). قمى، على بن ابراهیم، تفسیر القمى، (بیروت: دار السرور، ۱۴۱۱ هـ ق)، ج ۲، ص ۴۵۱; مجلسى، محمد باقر، بحار الانوار، (بیروت: مؤسسه الوفاء)، ج ۹۲، ص ۸۱، ح